-  Сядзелi  гэта  мы  каля  кастра.  Над  вогнiшчам   вiсеў кацялок.  Думалi  чаю  трохi  папiць.  Займалiся  хто чым.  Хто гiмнасцерку  латаў,   хто  сапагi  глядзеў.  Абмяркоўвалi    канешне  ж i становiшча.  А  яно  было  не  з  легкiх.  Меркавалася  наступленне  на  Бабруйск.    Яно  б  i  нiчога,  ды  вось  пайшло   балота  з  аднаго  боку..   Гiблае  дзела....  сядзiм  так  размаўляем,  раптам  шагi  i  да  вогнiшча  падыходзiць  камандзiр.  Ды  не  хто - небудзь,  а  генерал.  Мы  як i патрэбна   падхапiлiся.  А  ен   падсядае  да  нас i  пачынае  гаворку. Дайшла чарга  i  да  балота.

А я вазьмi  i  скажы ..

-А  што  балота.  Я   тутэйшы,  дык  мы  хадзiлi  па  балотах.  У  макраступах  праўда.  Ды  i  гацi  давялося  рабiць... ( Калi вывозiлi   лес  на  судаверфь..    )

Тут  генерал  зусiм  зацiкавiуся...  I давай  распытваць.  Я  i  расказаў,  як  жылi  да  вайны  тут..

Пасядзелi яшчэ  крыху   i  генерал  пайшоў далей...

А  назаутра  мяне  у  штаб  выклiкалi.   I  зноў гаворка  пайшла  пра  балота,  пра  гацi. Запыталiся  у  мяне  як  рабiлi ,   якi  цяжар  вытрымлiвалi.  Што  ведаў я  усе  расказаў.  Сам  генерал  папярэдзiў,  что гутарка    вельмi  сур’ёзная  i  сакрэтная.    Вядома ж  я  разумеў.

Можа потым хто  i  не  ведаў, што  гэта  за  работы  вядуцца  па  начах  i  чаму на  фары  машын  прыстасованы  чахлы. I  новая  рота  прыбыла  сюды i  тэхника  .. А  я  здагадваўся.    Праца  вялася  уначы.  Над  месцам  работ  лёталi  самалеты. Вiдаць  правяралi  цi не вiдаць  зверху  работ i  цi  не  заўважаць  немцы  чаго  падазронага. Пянькi  спiлаваных  дрэў прыкрывалi  лапнiкам. Счаплялi  плыты  у  час  кананады.  Вельмi  ж  добра  разносiўся  гук  тапароў па  балоту.. Перашэек  да  Брыдскага  Моху  быў кiламетраў з  30  i  работа  была  ой,  якая нялегкая. Але  на  вайне,  сам  ведаешь,  легка  не  бывае!

I  вось  праз  некалькi  месяцаў,  мабыць  у канцы чэрвеня  пайшлi  мы  у  наступленне. Не  чакалi  немцы   яго  праз  балота  каля  Брыдскага  Моху....Знянацку  немцаў спаймалi... I  дапамагло...
-  I  я праехаў на  сваей  палутарцы...А ,  ведаешь, -  працягваў Iван, -  у  запале  бою i  страшна  не было,   i  забыўся ,  што  пад  намi  багна,  балота....      Дапамаглi   гацi,  толькi не  падвязло  мне  у  гэтым  баi.  Ранiла...трапiў у  шпiталь..

... Так   Кацярына  добра  памятала  якiм  знайшла  яна  Iвана  у  шпiталi..  Але  жывы.  Потым  i  сама захварэла..  Ледзьве  абодва выжылi...   Потым  ужо  змагалiся  за  жыцце    на  вызваленнай тэрыторыi...  Пачыналi  з  нуля. Ды  хiба  яны  адны  такiя  былi?  Хата  згарэла,  дзяцей  не  было.   Але ж  неяк  перажылi  усе .  Дачка  нарадзiлася..    Вунь  унукi  як  за  дзедам  бегаюць...  Раскажы  тое,  раскажы  гэта. А  ен  i  задаволены... Расказвае,  успамiнае...  А  дачка  нават  нешта  i  запiсвала  за  iм.

... Над  сталом  павiсла  цiшыня.  За  акном  змяркалася.

-  Слухай,  Сцяпан,  i  куды  ты  ужо  пойдзешь.? -  кажа  Iван.

- Якi  можа  быць  аўтобус?    Позна.  Заставайся  начаваць   у  нас.  Заўтра  з ранiцы  i  паедзеш.  Мы  з  табой  яшчэ  тут  не  усе  абгаварылi i  ен  паказаў на  бутэльку,  што  стаяла  на  стале...    ды  i  не  усе  я  яшчэ  расказау  табе...

-  I  праўда,  Сцяпан!  Заставайся! -  сказала  Кацярына.